Zur optimalen Darstellung von Osthessen|News wird Javascript benötigt.

Närrisches Naturtalent

Unikum und Lachgarant der Fölschen Foaset Günther Elm wird heute 80!


Foto: O|N - Der Jubilar beim Prinzenstammtisch 2018

01.02.19 - Er ist schon so lange Fixpunkt der Fölschen Foaset, dass niemand sich das närrische Treiben in der Fastnachtshochburg Fulda ohne ihn vorstellen kann: heute feiert der ehemalige Prinz, begnadete Fastnachtssänger und brillante Büttenredner immerhin schon seinen 80. Geburtstag, zu dem die Redaktion von Osthessen-Närrisch dem Orginial Fölsche Jong die allerbesten Glückwünsche übersendet. 

Mit Ehefrau Margit

Unvergessen sind die zahllosen Auftritte, die Günther Elm über Jahrzehnte gemeinsam mit Mechthild Remmert bei den legendären Fremdensitzungen der Fuldaer Karneval-Gesellschaft (FKG) in der Bütt absolviert und sein Publikum zu Beifallsstürmen, Lachsalven und Freudentränen hingerissen hat. Diese frei vorgetragenen verbalen Spitzen, dieser wortgewaltige Schlagabtausch zwischen Partnern auf Augenhöhe waren für viele Narren immer das Highlight der fünften Jahreszeit.

Elms besondere Begabung, Zeitgeschehen in heiter-kritische Reime zu fassen, sie dann in seiner gekonnt trockenen Art über die Rampe zu bringen und eine Pointe nach der anderen abzuschießen, macht ihm in Fulda und Umgebung bis heute keiner nach. Dabei versteht sich von selbst, dass seine Bühnesprache nicht gestelztes Hochdeutsch ist, sondern seine treffsicheren Verse in ursprünglichstem Fulder Platt daherkommen. 

[imag3-3-h]Der Jubilar hat bereits schon häufig öffentlich beklagt,  dass immer weniger Menschen die unvergleichliche Mundart Fuldas beherrschen und sie damit dem Vergessen preisgegeben ist. Er hält als einer der letzten die "Mundart-Fahne" weiter hoch und wird das hoffentlich noch viele Jahre lang fortsetzen.

Wir veröffentlichen als kleine Nachhilfestunde für Plattentwöhnte hier Günther Elms Betrachtung über "Dee Foaset in Foll 2018 – Prinzenstammtisch" vom 15.01.2018 im Wortlaut:

Mich hotts en Freudeschreck gekost,
bee neulich freeh, bei minner Post,
dee Ieloadung fier hitt gekomme,
sofoart honn ich dän Breef genomme
on honn gedoaicht – au doss ess woar,
doadezo mosst du woss soar.

Hee in där Kutscherschänk beim Heurich,
glaubt mersch, in jedem Joahr, ich freu mich,
doss ich Euch all Ihr edle Herrn,
gesond on munter widder serrn.

Om Prinzestammdiesch alles Exe,
stramme, fuldische Gewächse,
boo jeder mo, doss es bekannt,
als „Prinz von Foll“ woar iegespannt.

Bei ville serrt mer - goarnet schwer;
„Dee Glanzziete, senn scho lang her!“
Doss heißt, ich soarn doss emo so:
„Der Zahn der Zeit“ gitt halt kei Roh
on knappert einfach, doa gitts nischt,
om Ranze remm on im Gesicht.

Doa vo blitt känner uisgenomme.
känn Atheist on au känn Fromme,
kei Mänsch konn sich doa geduck,
mer ess debei – doss moss mer schluck.

Mir feiere on doss ess woar,
dee Foaset jetz 500 Joahr.
Ich honn meist nechtern – au besoffe,
sehr gern „Föllsch Foll – Hinein!“ geroffe.

Begeistert stets - doss moss ich soar,
doa honn ich au noch vill vertroar,
kei Bier zu groß, känn Wie zu kaalt, 
on hitt, gaanz ehrlich - ich wern aalt!

Hitt senn ich - on doss furchtbar gern,
mit Liet zusomme - „Alte Herrn!
Dee zwoar noch Doaischt honn, doch, gaanz ehrlich,
dee lüge nie - on bann, nur spärlich.

Doch bee mer dee halt länger kennt,
on weiß noch boss fier Temperment,
dee hatte, doss woar goar net ohne,
voll im Saft on voll Hormone,

dann merkt mer bee dee Ziet vergett,
mer macht so manches netmeeh mit, 
doa merk ich, doss könnt ihr geglei,
ich senn in kämm Fall hee allei.

Mit könne noch geseng – on luit,
doch känner sprengt meeh uis de Huit,
jeder blitt zufriede hocke,
kei Distele meeh in de Socke.

Boss zählt, ess dee Geselligkeit,
von dämm boss henger ons scho leit,
doa devoo werd noch geschwätzt,
on kei Mänsch werd debei verletzt.

Ja freeher, als mer Joahr fier Joahr,
aktiv bei de Aktive woar,
heiter ohgehaucht on froh,
doa hott äm noch nischt weh gedoo.

Doag fier Doag, bis meed on matt,
gedaanzt on auch geschunkelt hott,
ja, alles noch mit Leichtigkeit,
doss woar die „Tolle Fastnachtszeit!“

On bann mer noach so em schwere Doag,
off dr Couch im Schlummer loag,
doa klangs verständnisvoll doarchs Huis:
„Schloff nur, Papa roh dich uis.!“


Dann honn ich – als ich Rentner woar,
woss falsch gemoart, doss werd mir kloar.
Ich honn dehei – on doss ess Fakt
im Huishalt oft mit ohgepackt.

Dann wurd doch, so erzählt mie Dichtung,
uis däm Spontane, schnell Verpflichtung.

Mit minner Freizeit wurds jetz enger,
dee Ufftroagsliste immer länger,
minn Poste woar jetz bis zolätzt,
permanent mit mir besetzt.

So ännert sich dee Ziet– gaanz ehrlich,
doa ess Verständnis leider spärlich,
bann ich mich hitt, bei aller Hetz,
nur eimo in de Sessel setz,
doa klengts brutal doarchs gaanze Huis:
„Roohst du dich scho widder uis.?“

On bann ich nur gaanz unbedacht,
per Zufall, mo dee Couch betroacht,
trau ich mich net, weil ich's joa kenn,
mich uisgestreckt doa druff zo länn.

Weil dann sofort där Ruf ertönt,
(hitt honn ich mich scho droo gewöhnt)
doch trotzdäm kemmt mer doss verquer:
„Bann wesst du denn mo fertig wär!“

Ich weiß, ich teil mie Los mit ville
on mancher von Euch däängkt im Stille
on guckt verstohle in sie Bier:
„Doss ess jo bee deheim bei mir!“

Wesst ihr noch bee mir gespronge,
in Foll verliebt, gaanz luit gesonge,
bee mer ons zogejubelt hott,
weil mir so prinzlich woarn on flott,


dee Erschte Liet om Platz in Foll,
boar Woche nur, doch dee woarn doll.
Nur mir worn doamols von Interesse,
dee Prinzeziet blitt unvergesse!

On hitt – ich honn mersch uffgeschreebe,
boss ess von all däm Glanz gebleebe?
Mir wonn emo gaanz erhlich sei:
Ess woar mo – doch es ess verbei.

Denn boo mer einstmals Joahr fier Joahr,
gaanz langsam, langsam schneller woar,
dann merkste schnell, bee mer gaanz sacht,
off eimo schneller, langsam macht.

Als bee freeher, boo noch jeder,
net droo gedoaicht hott, doss es später,
im Vergleich, so flecht ich bei,
könnt ziemlich freeh, zuspät gesei.

On mir selber, bei de schönnste Sache,
schnellstens, sehr schnell langsam mache,
weil dee schönnste Hobby's - gaanz intern,
doch plötzlich länger - kürzer werrn
on doss bei aller Bitternis,
oft öfter freeher, später ess.

Doss woarsch – boss mir in Koop gekomme
on ich hatt mer viergenomme,
Euch mie Gedaanke zo erzähle,
dee mich bei Leibe net meeh quäle,

weils halt so ess, bees einfach ess,
ich honn gedoaicht, doss sollt ihr wess,
ich nahm mir mo doss Thema her,
weils woss fiern „Prinzestammtisch“ wär.

Föllsch Foll – Hinein! +++

..den ...

Impressum  Datenschutz